Ολοκληρώνοντας και τη φετινή σχολική χρονιά τα "Ψαχτήρια|" θέλοντας εδώ να συνοψίσουν τις δραστηριότητές τους, πέρα των όποιων ήδη εκτεθεισών στο blog μας - Επίσκεψη στη Βιβλιοθήκη του ΕΚΠΑ, Συζήτηση με την κα Τσέλιου για τις προκλήσεις της μετάφρασης με αφορμή το βιβλίο της Μίτσικο Αογιάμα, "η βιβλιοθήκη των κρυφών ονείρων" - δεν μπορούν παρά να αναφερθούν και στα δύο βιβλία του συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη "Η δεξιά τσέπη του ράσου" και "Η άλωση της Κωνσταντίας", βιβλία που τους απασχόλησαν όλο το Α' Τετράμηνο. Πρόκειται για δύο εξαίσια βιβλία με διαφορετική τελείως θεματική που όμως και τα δύο θα αντιπαραβάλλουν προσωπικές ιδιωτικές ζωές και αντιλήψεις που φαίνεται τελικά να συγκρούονται και να επιβάλλονται στο καθολικό - γενικό, το καθιερωμένο, αυτό που εντέλει βιώνεται αν όχι ως ξένο σίγουρα όμως δευτερεύον, γιατί ίσως αυτό δεν είναι αληθινό, όπως εκείνες.
Ακολουθεί μια μικρή παρουσίασή τους προς ενημέρωση των αναγνωστών μας καθώς και μια αναφορά στο συγγραφέα.
Η ΔΕΞΙΑ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΡΑΣΟΥ:
Τη νύχτα που πέθανε ο αρχιεπίσκοπος γέννησε η Σίσσυ. Έκανε τρία κουτάβια σα θρεμμένα ποντικάκια. Ο Βικέντιος από μέρες την είχε κατά νου. Περίμενε. Είχανε σωθεί τα φουντούκια στην τσέπη του ράσου του. Πηγαινοερχότανε μες στο μοναστήρι, μοναχικός διακονητής, κι εκείνη, φουσκωμένη, έτρεχε βαριανασαίνοντας από πίσω του, ταμένη να συντροφεύει τα βήματά του στο μαγειριό, στο προαύλιο, στα αγριεμένα πια κηπάρια και στην πεζούλα με τους σταυρούς.
Ο Βικέντιος, μοναχικός μοναχός, πενθεί για την αδικοχαμένη σκυλίτσα του, την ίδια στιγμή που λαός και επίσημη Εκκλησία πενθούν τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο. Κατόπιν, καθώς οι κεφαλές της Εκκλησίας μετέχουν σε ιερές και ανίερες διαδικασίες διαδοχής, εκείνος αγωνιά να κρατήσει στη ζωή έστω και έναν από τους τρεις νεογέννητους διαδόχους της νεκρής σκυλίτσας.
Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΑΣ
Στο Τζιχανγκίρ, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης σε ένα διαμέρισμα με θέα το κανάλι και τα καράβια που πάνε κι έρχονται συνεχώς, ζει η Κωσταντία, Ρωμιά από αυτές που ξέμειναν εκεί μετά τα γεγονότα. Ένα πρωί παίρνει γράμμα από την Ελλάδα, όπου μένει η κόρη της, παντρεμένη με Έλληνα που γνώρισε κατά τη διάρκεια των σπουδών της στην Αθήνα. Δεν είχε συνηθίσει η Κωσταντία να παίρνει γράμματα σε τέτοιες σύγχρονες εποχές και απόρησε. Το γράμμα όμως ήταν πολυσέλιδο και είχε την υπογραφή του γαμπρού της. Και την εξομολόγησή του. Η Κωσταντία νιώθει τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της καθώς με τη συμπαράσταση της φίλης της της Βαγγελίας ξενυχτούν και διαβάζουν, σχολιάζοντας αράδα την αράδα, το γράμμα με την τρομερή αυτή είδηση.
Ο Μακριδάκης είναι ένας εργαστηριακός συγγραφέας (όλη του η πεζογραφία συνιστά ένα πεδίο πολλαπλών επινοήσεων), που αποβάλλει εξαρχής την οιανδήποτε εσωστρέφεια και έχει την ικανότητα να απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό. Πρόκειται για μια δυσεύρετη όσο και εξαιρετικά λεπτή ισορροπία, η οποία προϋποθέτει τη σύμπραξη του ταλέντου με την προωθημένη τεχνική και τον πυκνό στοχασμό. (Αναστάσης Βιστωνίτης, Το Βήμα, 7/8/2011)